ഞാന്‍ പൊട്ടനോ?

പണ്ടത്തെപ്പോലെ കമുകിലൊന്നും അടയ്ക്ക ഉണ്ടാവാതായി. മാത്രമല്ല ഉള്ളത് പറിച്ചെടുക്കാനും ഇപ്പോള്‍ ആളെ കിട്ടില്ല. അങ്ങിനെ ഉള്ള കമുകു മരങ്ങളൊക്കെ നശിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നതിനാല്‍ വീണു കിട്ടുന്ന പഴുക്കടക്ക ശേഖരിച്ചു ഉണക്കി വെക്കും . എന്നിട്ട് വല്ലപ്പോഴും ടൌണില്‍ കൊണ്ടു പോയി വില്‍ക്കും. അല്പം പോക്കറ്റു മണിയുമാവും!.




അങ്ങിനെ ശേഖരിച്ചു വെച്ചതില്‍ നിന്നു കുറച്ചു പൊളിച്ചെടുത്തു (മുക്കാല്‍ ഭാഗവും സഹായിച്ചത് വാമ ഭാഗം തന്നെ!) ഒരു ചെറിയ ചാക്കിലിട്ടു വണ്ടിയില്‍ വെച്ചു. അപ്പോഴേക്കും ശ്രീമതി ഒരു ലിസ്റ്റും തന്നു. ഈയിടെയായി വല്ലപ്പോഴുമേ ഒന്നു പുറത്തിറങ്ങൂ. അതു കൊണ്ടു എപ്പോ പുറത്തിറങ്ങിയാലും ലിസ്റ്റൊന്നു റെഡിയായിരിക്കും!.


ടൌണില്‍ വണ്ടി പാര്‍ക്കു ചെയ്യല്‍ ശ്രമകരമായ പണിയാണ്. മലഞ്ചരക്കു കച്ചവടക്കാരനാണെങ്കില്‍ ടൌണിന്റെ ഒത്ത നടുക്കും. മുമ്പു കുട നന്നാക്കാനൊക്കെ  പോയപ്പോള്‍    ( ആ കഥ ഇവിടെ) വണ്ടി ദൂരെയിട്ടാണ് പോയിരുന്നത്.  ഇതിപ്പോ ചാക്കില്‍ സാധനവുമില്ലെ?. മുമ്പും ഇതു പോലെ അയാളുടെ കടയുടെ അടുത്തു സൈഡാക്കി അടക്ക വിറ്റിട്ടുണ്ട്. അന്നൊക്കെ ഞാന്‍ സൈഡാക്കുമ്പോഴേക്കും അയാള്‍ വന്നു ഡിക്കി തുറന്നു ചാക്കെടുത്തു തൂക്കുകയും സധനം പരിശോധിച്ച് വേഗം കണക്കു കൂട്ടി കാശ് തരികയും ചെയ്യും. (കാരണം പാന്റ്സിട്ടു അടക്ക വില്‍ക്കാന്‍ ആരും ചെല്ലാറുണ്ടാവില്ല!) ഞാന്‍ പെട്ടെന്നു സ്ഥലം വിടുകയും ചെയ്തിരുന്നു. 


ഇന്നിപ്പോ അതിന്നടുത്തുള്ള ഒന്നു രണ്ടു കടകളിലും കയറേണ്ടതുണ്ട്. അതു കൊണ്ട് തല്‍ക്കാലം വണ്ടി ഇവിടെ നിര്‍ത്തി പെട്ടെന്നു എല്ലാ പരിപാടികളും നടത്തി മടങ്ങാമെന്നു കരുതി. അയാള്‍ വരുന്നതിനു മുമ്പായി ഞാന്‍ തന്നെ വണ്ടിയില്‍ നിന്നു ചാക്കെടുത്ത് കടയില്‍ വെച്ചു. അയാള്‍ പെട്ടെന്നു തൂക്കം നോക്കി. ഒരു കുട്ടയില്‍ പരത്തിയിട്ട് ഇടയില്‍ നിന്ന് ചിലതെടുത്തു വെട്ടി നോക്കി ഗുണനിലവാരം ഉറപ്പും വരുത്തി. എന്നിട്ടെന്നോട് ആംഗ്യത്തില്‍ ശരി കച്ചോടമാക്കുകയല്ലെ എന്നും ചോദിച്ചു.


ഞാനും തലയാട്ടി. അയാള്‍ കണക്കു കൂട്ടി കാശും തന്നു. മുമ്പും ഇങ്ങനെ തന്നെയായിരുന്നു. പ്രത്യേകിച്ചൊന്നും സംസാരിക്കേണ്ടി വന്നിരുന്നില്ല. 


പെട്ടേന്നാണതു സംഭവിച്ചത്. “വണ്ടി ഇവിടെ കിടക്കട്ടെ, ഞാന്‍ പത്ത് മിനിറ്റു കൊണ്ടു തിരിച്ചു വരാം” എന്നു ഞാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ അയാള്‍ അമ്പരന്നു കൊണ്ടെന്നെയൊരു നോട്ടം!. അതു വരെയും അയാള്‍ കരുതിയിരുന്നത് ഞാനൊരു മൂകനാ (പൊട്ടന്‍) ണെന്നായിരുന്നു! 


ഏതായാലും വീട്ടില്‍ ചെന്നു പറഞ്ഞു ചിരിക്കാനൊരു കഥയായി.