എന്റെ പതിനഞ്ചാം വയസ്സില്‍ എനിക്കു നഷ്ടപ്പെട്ട പിതാവിന്റെ സ്മരണക്കായി ഇതു സമര്‍പ്പിക്കുന്നു.സ്കൂളില്‍ ചെറിയ ക്ലാസ്സില്‍ പഠിക്കുന്ന കാലമാണ്. വീട്ടില്‍ നിന്നധികം ദൂരമില്ല.അങ്ങോട്ടുമിങ്ങൊട്ടും നടന്നല്ലെ പോക്ക്. പിന്നെ ദൂരം കൂടിയാലും അന്നത്തെ കാലത്ത് അത് തന്നെയാണ് സ്ഥിതി. ഉച്ച ഭക്ഷണത്തിനു വീട്ടില്‍ വരാറാണ് പതിവ്. അങ്ങിനെ ഉച്ചക്കു ഭക്ഷണത്തിനായി വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങാനിരിക്കുമ്പോഴാണ് അടുത്ത ചായക്കടയില്‍ നിന്ന് പിതാവിന്റെ വിളി.കയ്യിലൊരു ചെറിയ പൊതിയുമുണ്ട്.
“നീയിതു വീട്ടില്‍ കൊടുക്കണം,ഉള്ളിയാണ്”.
“എനിക്കു വയ്യ”,എന്റെ മറുപടി പെട്ടെന്നു കഴിഞ്ഞു.
പിന്നെ സംഭവിച്ചതെന്താണെന്നറിയാമോ?.
“ഠേ” കൈ കൊണ്ട് തന്നെ ആഞ്ഞൊരടി.[വടിയെടുക്കാനെവിടെ നേരം?]
പൊതിയും വാങ്ങി ഒന്നും മിണ്ടാതെ വീട്ടിലെത്തി.
നല്ല വേദനയുണ്ടായിരുന്നു.ഉമ്മ തുണി പൊക്കി നോക്കി.
തുടയില്‍ ഉപ്പാന്റെ അഞ്ചു വിരലുകളും മുഴച്ചു നില്‍ക്കുന്നു.
പിന്നെ വെളിച്ചെണ്ണ പുരട്ടി നന്നായി
പിന്നെ വെളിച്ചെണ്ണ പുരട്ടി നന്നായി
ഉഴിഞ്ഞു തന്നു.ആ വേദന കുറെ നേരം നീണ്ടു നിന്നു.
അതിന്നു ശേഷം എത്രയോ വര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടും എന്തെങ്കിലും സാധനങ്ങള്‍ വീട്ടിലേക്കുപീടികയില്‍ നിന്നു വാങ്ങുമ്പോള്‍ ഈ സംഭവം ഓര്‍മ്മയില്‍ തികട്ടി വരും.അന്നാ ചെറിയ പൊതി വാങ്ങാന്‍ മടിച്ച ഞാന്‍ ഓഫീസില്‍ നിന്നൊക്കെ തിരിച്ചു പോരുമ്പോള്‍ രണ്ട് കയ്യിലും സാധനങ്ങളുമായി വരുന്ന കാഴ്ച്ച കാണേണ്ടതു തന്നെയായിരുന്നു.ഇപ്പോള്‍ ജോലിയില്‍ നിന്നു വിരമിച്ച് വീട്ടിലിരിക്കുമ്പോഴും എന്തെങ്കിലും സാധനങ്ങള്‍ക്കായി പുറത്തു പോയാല്‍ പഴയ സംഭവം ഓര്‍മ്മയില്‍ തിരിച്ചെത്തും.
എന്നാലും ഒരടിയുടെ ചൂട്!,
അതിന്റെ
പ്രയോചനവും!
